Czyli tym razem projekt fotograficzny, który powstawał w ciągu ostatnich lat..
Nie jest to opowieść zamknięta w miejscu i czasie, a seria zdjęć, w których wraz z ich powstawaniem w ciągu ostatnich kilku lat, dostrzegłam coś wspólnego i trochę uniwersalnego.. Mam na myśli pewną anonimowość człowieka w miejscach publicznych, w gwarnych przestrzeniach, na ulicach tętniących życiem, czy plażach miejskich. Samo miasto jest coraz bardziej obce naturze człowieka i choć próbujemy to nadrobić udogodnieniami technologii, czujemy wyobcowanie. Nadmiar bodźców pobudza nas do przeróżnych ucieczek. Wystarczy odpowiednio spojrzeć, by w samym środku dnia dostrzec oddzielonych od tego miejskiego gwaru bezimiennych bohaterów. Czasem przemieszczających się w pośpiechu, a innym razem zastygłych w zadumie.. Ale jakby trochę osamotnionych, choć nigdy nie zdobyłam się na rozmowę z którymś z nich, by mieć szansę to sprawdzić..
I mimo że za każdym razem czułam wdzięczność, że pojawiali się dokładnie w tej chwili, w tym miejscu, to poprzez swoją cichą bezimienność, czasem stawali się jedynie sztafażem w moich kadrach.
Gdy postrzegam napotkanych ludzi jako anonimowe postacie, a nie wypełniam kadru ich uczuciami czy gestami, próbuję też odsunąć trochę naszą uwagę od bardzo emocjonujących ale przemijających spraw dotyczących konkretnego człowieka. Szczególnie w większych społecznościach miejskich, w codzienności, mijamy wokół siebie wielu, podobnie zamyślonych, pędzących czy zatrzymujących się w refleksji ludzi.. Jesteśmy do siebie podobni w swoich tęsknotach i marzeniach…
